De eerste indrukken
Blijf op de hoogte en volg inge
15 Maart 2015 | Sri Lanka, Galle
Hallo lieve allemaal,
Even een berichtje van mij uit Galle, Sri Lanka. Ik ben hier nu 1 week en die week is voorbij gevlogen!! Wat een hoop indrukken.
Vorige week zaterdag weggebracht door Pappa en Rutger en na nog een heerlijke kop koffie samen op Dusseldorf Airport vloog ik de lucht in. Vele filmpjes en power naps later kwam ik op Dubai aan en vanaf daar verder naar Colombo, Sri Lanka. Het was nog even spannend want door een fille op de vertrekbaan in Dusseldorf en fille in de lucht boven Dubai, waardoor we drie extra rondjes hebben gevlogen, had ik zomaar ruim een uur vertraging. Dus dat werd hollen naar 't vliegtuig richting Colombo ;)
Eenmaal daar werd ik opgepikt door een driver van Projects Abroad. Al rijdend -van Colombo naar Galle in het zuiden is zo'n drie uur reizen met de auto/bus of trein- veel moois gezien van de westkust van Sri Lanka, wat een prachtig tropisch eiland. Het verkeer echter is CRAZY! Alles toetert en rijdt door elkaar, ze rijden hier links en TukTuks overal waar je maar kijkt. En vergeet de heilige koeien niet die tussen al het verkeer het straatbeeld sieren evenals de zielige ondervoedde straathonden..
Ik zag een beetje op tegen de vliegreis, maar de reis van Colombo naar Galle is absoluut een veel groter risico!
Thuis in het gastgezin een warm welkom door hostmother Saman, ze wordt auntie genoemd. Hostfather Upali, hij is een timmerman en heeft een heel aantal meubels zelf gemaakt. Heeft een werkplaats aan huis. Dochter Tarushi is 20 en spreekt erg goed Engels en een zoon Akille, 15 jaar oud en een beetje verlegen.
Ook wonen er op dit moment nog drie andere vrijwilligers. Drie meiden en alle ook ingezet op het medical project.
De eerste werkdag, maandag, opgehaald door project advisor Malsha. Bij haar kan ik terrecht met al mn vragen en ook maakt ze mij een beetje wegwijs in de choas in de stad hier en hoe te reizen naar andere plekken. Eerst stond er een bezoekje gepland aan de directeur om toestemming te vragen voor inzet op de oncologie afdeling hier in het Karapitiya ziekenhuis. Met de TukTuk naar het ziekenhuis en eenmaal binnen klinkt het volkslied uit de speakers. Dit is gebruikelijk in openbare gebouwen en iedereen staat dan stil en stopt met werken. Keert in gedachten, bid of zingt mee. 10min later op pad naar het kantoor van de directeur.
Wat me opvalt in het ziekenhuis zijn de vrouwen; dokters, social workers, administratie, allemaal gekleed in prachtige Sari's. Er liggen zwerfhonden op de vloer en er zijn ontzettend veel patienten. Het ziekenhuis is erg groot en bestaat uit meerdere gebouwen (zeker wel een stuk of 6)
Het is akkoord om in de cancer clinic te werken, dat is een apart gebouw aan de overkant van de straat met aan de ene kant een gebouw met verpleegafdelingen en aan de andere kant een gebouw met radiotherpie faciliteiten.
Op de afdeling aangekomen wist ik niet wat ik zag. Ik was er op voorbereid dat de faciliteiten en werkzaamheden een groot verschil zijn vergeleken met Nederland. En toch kun je je hier niet geheel op voorbereiden..
De afdeling is 1 grote ruimte, er zijn wat kleinere kamertjes bv voor de hoofdzuster en medicatie, maar de patienten liggen allemaal in rijtjes naast elkaar. Links de mannen en rechts de vrouwen. Er zijn rond de 100 bedden voor 150-200 patienten. Dit houdt dus in dat de patienten hun bed delen met elkaar. Een gewoon 1 persoons bed met 2 patienten erin. De verpleegkundige vertelde me dat de patienten die een bed delen wel dezelfde vorm van kanker hebben, tja..
De female verpleegkundigen dragen allemaal een witte jurk met zwarte band om hun middel, gestreepte blouse eronder en een kapje op het hoofd. De male verpleegkundigen dragen een lange witte labjas en een witte broek.
Ik kreeg een uitgebreide rondleiding op de afdeling. En iedereen vindt het erg bijzonder dat er een blanke westerse verpleegkudige hier komt werken voor een paar weekjes. Net als ik trouwens, wat bijzonder mooi om deze mensen te ontmoeten!
Iedereen kijkt en staart me aan en lacht. Ook op straat, het begint nu een beetje te wennen.
Op dinsdag m'n eerste echte werkdag in het ziekenhuis.
Sommige verpleegkundigen spreken aardig goed Engels. De rapportage van de patienten en visite van de artsen is ook in het Engels, dus daar kan ik iets in volgen. Verder zal mijn rol als verpleegkundige vooral zitten in het ondersteunen van de verpleegkundigen hier. Zo heb ik een aantal infuusjes ingebracht -ze vinden het hilarisch als ik mijn groene stuwband tevoorschijn tover om een vat te vinden, hier gebruiken ze plastic koordjes om om de arm te knopen- bloed afgenomen en geholpen bij wondzorg. De voorraad is zeer beperkt. Dus ze zijn heel precies in wat ze gebruiken en nodig hebben. Kasten vol wondmateriaal is er niet, hier is het gewoon een steriel gaasje en pleister.
Waar ik me erg over verbaasde was de kast vol met cytostatica ampullen, de chemo's. Zoals bij ons de paracetamol in de kast ligt, staat hier de cytostaica tussen de dexamethason en zofran. Gelukkig lossen ze de medicatie niet meer zelf op maar doet de apotheek dit sinds een half jaar in een speciale kast met afzuiging. Hele anti-emetica schema's kennen ze hier niet. Maar standaard krijgen patienten hier voor de chemo dexa en zofran en soms ook ranitidine. Een noodsetje voor als er iets gebeurt is er niet. En er zijn ook geen infuuspompen. Dus de chemo loopt op de gok op de hand (druppels tellen doen ze niet) De arts schrijft voor in hoeveel uur de chemo loopt en anders houden ze een half uur tot een uur aan.
De verpleegkundigen maken de bakken klaar met infuusvloeistof, infuussysteem en ampullen chemo. Dan gaat de bak naar de apotheek en daar maken ze de chemo klaar. Omgekleed in een schort, 2x handschoenen, een spatbril en masker wordt de chemo bereid in die kast met afzuiging. Overal waar ik mee ga kijken wordt de desbetreffende arts opgebeld dat ik er ben -dus nu de apotheker- om uitleg te komen geven over het proces. De speciale kast is er wel, echter heeft de kast een grotere ruimte nodig om de goede werking te kunnen garanderen. Maar die ruimte is er niet dus nu staat die in een groot uitgevallen bezemkast. Gewapend met drie maskers op mocht ik mee naar binnen, iedereen past hier ook heel goed op mijn veiligheid heel lief! Tijdens het klaarmaken worden de spuiten per chemo hergebruikt. Er si te weinig materiaal om per ampul een schone spuit en naald te gebrruiken. Na bereiding worden de chemoflessen in een zak gedaan en geseald. Dan gaan ze weer naar de afdelin en kunnen de chemo's om 11:30 aan bij alle patienten (zo'n 40 chemo's er dag)
En by the way, de chemo's en kuren hebben precies dezelfde naam als in ons land. En er is een uitgebreid assortiment. Ook hier krijgen de patient CHOP kuren bij lymfomen en FOLFOX bij darmkanker.
Phoe wat een lang verhaal al!
Gister met mamma aan de telefoon merkte ik al pratend wat een hoop indrukken en mooie dingen ik mee maak hier! Ik ben echt nog lang niet uitgepraat en geschreven :)
Maar de zon schijn en dus tijd om lekker naar het strand te gaan en even te relaxen.
Dus er komt een vervolg :)
Lieve groetjes en heeel fijn weekend allemaal!
Ps. ik heb een Sri Lankaans nummer, dus krijg geen berichtjes binnen om m'n thuis 06 nummer. Xx
Even een berichtje van mij uit Galle, Sri Lanka. Ik ben hier nu 1 week en die week is voorbij gevlogen!! Wat een hoop indrukken.
Vorige week zaterdag weggebracht door Pappa en Rutger en na nog een heerlijke kop koffie samen op Dusseldorf Airport vloog ik de lucht in. Vele filmpjes en power naps later kwam ik op Dubai aan en vanaf daar verder naar Colombo, Sri Lanka. Het was nog even spannend want door een fille op de vertrekbaan in Dusseldorf en fille in de lucht boven Dubai, waardoor we drie extra rondjes hebben gevlogen, had ik zomaar ruim een uur vertraging. Dus dat werd hollen naar 't vliegtuig richting Colombo ;)
Eenmaal daar werd ik opgepikt door een driver van Projects Abroad. Al rijdend -van Colombo naar Galle in het zuiden is zo'n drie uur reizen met de auto/bus of trein- veel moois gezien van de westkust van Sri Lanka, wat een prachtig tropisch eiland. Het verkeer echter is CRAZY! Alles toetert en rijdt door elkaar, ze rijden hier links en TukTuks overal waar je maar kijkt. En vergeet de heilige koeien niet die tussen al het verkeer het straatbeeld sieren evenals de zielige ondervoedde straathonden..
Ik zag een beetje op tegen de vliegreis, maar de reis van Colombo naar Galle is absoluut een veel groter risico!
Thuis in het gastgezin een warm welkom door hostmother Saman, ze wordt auntie genoemd. Hostfather Upali, hij is een timmerman en heeft een heel aantal meubels zelf gemaakt. Heeft een werkplaats aan huis. Dochter Tarushi is 20 en spreekt erg goed Engels en een zoon Akille, 15 jaar oud en een beetje verlegen.
Ook wonen er op dit moment nog drie andere vrijwilligers. Drie meiden en alle ook ingezet op het medical project.
De eerste werkdag, maandag, opgehaald door project advisor Malsha. Bij haar kan ik terrecht met al mn vragen en ook maakt ze mij een beetje wegwijs in de choas in de stad hier en hoe te reizen naar andere plekken. Eerst stond er een bezoekje gepland aan de directeur om toestemming te vragen voor inzet op de oncologie afdeling hier in het Karapitiya ziekenhuis. Met de TukTuk naar het ziekenhuis en eenmaal binnen klinkt het volkslied uit de speakers. Dit is gebruikelijk in openbare gebouwen en iedereen staat dan stil en stopt met werken. Keert in gedachten, bid of zingt mee. 10min later op pad naar het kantoor van de directeur.
Wat me opvalt in het ziekenhuis zijn de vrouwen; dokters, social workers, administratie, allemaal gekleed in prachtige Sari's. Er liggen zwerfhonden op de vloer en er zijn ontzettend veel patienten. Het ziekenhuis is erg groot en bestaat uit meerdere gebouwen (zeker wel een stuk of 6)
Het is akkoord om in de cancer clinic te werken, dat is een apart gebouw aan de overkant van de straat met aan de ene kant een gebouw met verpleegafdelingen en aan de andere kant een gebouw met radiotherpie faciliteiten.
Op de afdeling aangekomen wist ik niet wat ik zag. Ik was er op voorbereid dat de faciliteiten en werkzaamheden een groot verschil zijn vergeleken met Nederland. En toch kun je je hier niet geheel op voorbereiden..
De afdeling is 1 grote ruimte, er zijn wat kleinere kamertjes bv voor de hoofdzuster en medicatie, maar de patienten liggen allemaal in rijtjes naast elkaar. Links de mannen en rechts de vrouwen. Er zijn rond de 100 bedden voor 150-200 patienten. Dit houdt dus in dat de patienten hun bed delen met elkaar. Een gewoon 1 persoons bed met 2 patienten erin. De verpleegkundige vertelde me dat de patienten die een bed delen wel dezelfde vorm van kanker hebben, tja..
De female verpleegkundigen dragen allemaal een witte jurk met zwarte band om hun middel, gestreepte blouse eronder en een kapje op het hoofd. De male verpleegkundigen dragen een lange witte labjas en een witte broek.
Ik kreeg een uitgebreide rondleiding op de afdeling. En iedereen vindt het erg bijzonder dat er een blanke westerse verpleegkudige hier komt werken voor een paar weekjes. Net als ik trouwens, wat bijzonder mooi om deze mensen te ontmoeten!
Iedereen kijkt en staart me aan en lacht. Ook op straat, het begint nu een beetje te wennen.
Op dinsdag m'n eerste echte werkdag in het ziekenhuis.
Sommige verpleegkundigen spreken aardig goed Engels. De rapportage van de patienten en visite van de artsen is ook in het Engels, dus daar kan ik iets in volgen. Verder zal mijn rol als verpleegkundige vooral zitten in het ondersteunen van de verpleegkundigen hier. Zo heb ik een aantal infuusjes ingebracht -ze vinden het hilarisch als ik mijn groene stuwband tevoorschijn tover om een vat te vinden, hier gebruiken ze plastic koordjes om om de arm te knopen- bloed afgenomen en geholpen bij wondzorg. De voorraad is zeer beperkt. Dus ze zijn heel precies in wat ze gebruiken en nodig hebben. Kasten vol wondmateriaal is er niet, hier is het gewoon een steriel gaasje en pleister.
Waar ik me erg over verbaasde was de kast vol met cytostatica ampullen, de chemo's. Zoals bij ons de paracetamol in de kast ligt, staat hier de cytostaica tussen de dexamethason en zofran. Gelukkig lossen ze de medicatie niet meer zelf op maar doet de apotheek dit sinds een half jaar in een speciale kast met afzuiging. Hele anti-emetica schema's kennen ze hier niet. Maar standaard krijgen patienten hier voor de chemo dexa en zofran en soms ook ranitidine. Een noodsetje voor als er iets gebeurt is er niet. En er zijn ook geen infuuspompen. Dus de chemo loopt op de gok op de hand (druppels tellen doen ze niet) De arts schrijft voor in hoeveel uur de chemo loopt en anders houden ze een half uur tot een uur aan.
De verpleegkundigen maken de bakken klaar met infuusvloeistof, infuussysteem en ampullen chemo. Dan gaat de bak naar de apotheek en daar maken ze de chemo klaar. Omgekleed in een schort, 2x handschoenen, een spatbril en masker wordt de chemo bereid in die kast met afzuiging. Overal waar ik mee ga kijken wordt de desbetreffende arts opgebeld dat ik er ben -dus nu de apotheker- om uitleg te komen geven over het proces. De speciale kast is er wel, echter heeft de kast een grotere ruimte nodig om de goede werking te kunnen garanderen. Maar die ruimte is er niet dus nu staat die in een groot uitgevallen bezemkast. Gewapend met drie maskers op mocht ik mee naar binnen, iedereen past hier ook heel goed op mijn veiligheid heel lief! Tijdens het klaarmaken worden de spuiten per chemo hergebruikt. Er si te weinig materiaal om per ampul een schone spuit en naald te gebrruiken. Na bereiding worden de chemoflessen in een zak gedaan en geseald. Dan gaan ze weer naar de afdelin en kunnen de chemo's om 11:30 aan bij alle patienten (zo'n 40 chemo's er dag)
En by the way, de chemo's en kuren hebben precies dezelfde naam als in ons land. En er is een uitgebreid assortiment. Ook hier krijgen de patient CHOP kuren bij lymfomen en FOLFOX bij darmkanker.
Phoe wat een lang verhaal al!
Gister met mamma aan de telefoon merkte ik al pratend wat een hoop indrukken en mooie dingen ik mee maak hier! Ik ben echt nog lang niet uitgepraat en geschreven :)
Maar de zon schijn en dus tijd om lekker naar het strand te gaan en even te relaxen.
Dus er komt een vervolg :)
Lieve groetjes en heeel fijn weekend allemaal!
Ps. ik heb een Sri Lankaans nummer, dus krijg geen berichtjes binnen om m'n thuis 06 nummer. Xx
-
15 Maart 2015 - 10:24
Rietje:
Hey meis, indrukwekkend is het zeker!
Voor ons ook haast niet voor te stellen. Geniet vandaag aan zee. Xxx liefs van papa en mij. -
15 Maart 2015 - 11:33
Rutger:
Ontzettend leuk om je avonturen te lezen!
Erg trots op!
Xxxjes -
15 Maart 2015 - 11:34
Thijs:
Ooo, mijn reactie kwam alleen op Feestboek terecht? Was eigenlijk voor hier bedoeld, nou, in de herhaling dan:
Nu ik lees "Iedereen kijkt en staart me aan en lacht." begrijp ik waarom je er zo blij uit ziet:
je wordt overgoten met aandacht!
Mooi werk doe je daar, ben je wel voorzichtig met dat gif allemaal? Brrrr... -
15 Maart 2015 - 11:58
Sanne:
Lieve Ingess,
Wat een heerlijk verhaal om te lezen, ik hoor in alles je enthousiasme terug die ik natuurlijk zo goed van je ken! Zoals je als zei; al zijn we 60, we gaan dit nog een keer samen doen! Geniet van alles om je heen, ook het strand en de cocktails! ;)
*follow your dreams, they know the way*
Dikke kussen Sanne! -
15 Maart 2015 - 13:29
Anke:
Ingieee!!
Wat super leuk om je avonturen te lezen!! En wat een verschil inderdaad met een Nederlands ziekenhuis, je kan het toch echt niet voorstellen honden die rondlopen in een ziekenhuis en twee patiënten in een bed, bizar om te lezen. Heel interessant die verschillen! Geniet ervan daar en goed relaxen inderdaad tussen het werken door.
Hele dikke kus Anke -
15 Maart 2015 - 13:47
Tante Aly:
Geweldig Inge dat je dit wilt doen. Een hele belevenis. Hoop dat je daar echt iets kunt toevoegen .Groetjes -
15 Maart 2015 - 14:30
Judith:
Wat een mooi verhaal Inge! Erg indrukwekkend lijkt het me.
Het staat zo ver af van de NL zorg. Bijzonder om dit zo mee te mogen maken.
Het klinkt alsof je er van geniet. Blijf dat doen!
Veel liefs Judith -
15 Maart 2015 - 14:58
Anouk:
hey zussie,
Gaaf man: zo'n mega avontuur in een ver land!
Geniet van alle bijzondere momenten :)
Dikke kus van ons -
15 Maart 2015 - 20:07
Mien:
ha Inge
Wat een mooi verhaal,met 2 personen in een bed,dat kunnen we ons hier niet voorstellen.
Veel succes. Groet Mien -
15 Maart 2015 - 21:59
Irene:
Hi Inge!
Wauw wat een mooie verhalen! Herkenbaar ook wel van mijn stage toen in Kameroen.
Blijft soms bizar hoeveel verschillen er zijn met de westerse wereld, wel heel bijzonder om mee te mogen maken.
Geniet van de mooie tijd! Kijk uit naar je volgende bericht!
Dikke knuffel van ons -
16 Maart 2015 - 07:04
Anneke&Arjan:
Heeeee Inge!
Heel leuk om je zo te kunnen volgen, wat een verhaal en wat een contrast
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
